M.I. Vlaanderen straatapostolaat
Iedereen kent wel de uitdrukking dat “op de schouders van reuzen staan”. Zo voelde het ook aan toen ik me op weg begaf naar Antwerpen voor ons eerste straatapostolaat. Al die grote heiligen die ons vooraf zijn gegaan, de apostelen, de Heilige Kolbe, met ons straatapostolaat treden we in hun voetsporen om in het openbaar getuigenis af te leggen van ons geloof. Zij deden dit uit liefde voor Christus en Eerwaarde Bochkoltz haalde in zijn preek die liefde aan, de liefde waarover de apostel Paulus zo prachtig schreef in zijn brief aan de Korintiërs. Ik mag dan wel een ridder van de Onbevlekte zijn, ik moet eerlijk toegeven dat de twijfel aan me knaagde en het me misschien wel een beetje aan moed ontbrak. Christus weet dat en Hij sterkt ons, door de Eucharistie die Hij als blijvend teken van zijn aanwezigheid ons heeft nagelaten, we zijn niet alleen, Hij is met ons. Op voorhand was ik ook al gesterkt door de vele enthousiaste reacties en de dames in de groep staken wat dat betreft hun beste beentje voor en één enthousiaste ridder kwam helemaal uit Kortrijk om onze rangen te versterken.
Op zaterdag 16 december nuttigden wij ‘s middags samen de maaltijd en kregen van Sander nuttige tips hoe het aan te pakken om mensen aan te spreken en die waren meer dan welkom want voor bijna iedereen was het de eerste keer dat we aan straatapostolaat deden. Concreet hadden we flyers, de wonderdadige medailles en een enquete over het geloof. We kregen ook mooie blauwe hesjes mee, we zagen eruit als “een leger(tje) in slagorde”!
Op weg, naar het hol van de leeuw, nu ja, ik weet niet of dat de beste manier is om ons doel, de Antwerpse Meir te omschrijven. Onderweg kregen we al de eerste nieuwsgierige blikken toegeworpen. Dan was het zover we stelden ons “strategisch” over de hele Meir op, een laatste keer diep ademhalen en dan van wal steken en de mensen aanspreken ieder van ons met een eigen openingszin. “Mag ik u iets vragen over Kerstmis?”. Het vaakst gehoorde antwoord is “ik heb geen tijd”. Het is pas na ons apostolaat dat ik daarop de perfecte repliek heb gevonden. “Denk aan de eeuwigheid!” (volgend jaar dan maar). Op het ogenblik zelf hield ik het op “een hele fijne dag nog” of “een fijn kerstfeest” met gemeende vriendelijkheid.
Was ons straatapostolaat “een succes”? Mijn eerste antwoord is “God vraagt ons om ons best te doen, Hij eist niet dat we slagen”. De meeste mensen wilden niet met ons spreken, ieder van ons werd meer afgewezen dan hij of zij aan gesprek toekwam en af en toe kwamen we even met mekaar spreken, mekaar moed inspreken om verder te doen. Maar het kwam ook voor dat mensen spontaan met ons kwamen praten. Kinderen wilden graag een medaille van Onze Lieve Vrouw.
Tot slot ging het dan weer richting de Hemelstraat om bij te praten, ervaringen uit te wisselen die we kunnen gebruiken voor ons volgende straatapostolaat. Het belangrijkste dat ik aan het straatapostolaat heb overgehouden is een groot gevoel van dankbaarheid. Bedankt goede God, dat we dit hebben mogen doen om van Uw liefde voor alle mensen te mogen getuigen, bedankt Moeder Maria voor de genaden die u ons hebt geschonken. Bedankt Thijs, Wouter, Eerwaarde, Broeder, Sander, Willem, Véronique, Anna, Philip, Brigitte, Alex en de Poolse dame wiens naam ik vergeten ben, Nicolas (voor de hesjes) en allen die voor ons straatapostolaat gebeden hebben. Deo gratias!
Contact van de M.I. in Antwerpen:
E-Mail: [email protected]
